IX ÉPOCA

24.9.08

La almoneda

"...La semana que viene, me vuelvo a Madrid. Voy a ver a Zapatero. Hay que afrontar la situación económica. Todos estamos preocupados. Aunque todo se va a solucionar en breve. Pronto habrá un golpe de mano en el Gobierno. Carme Chacón, la de Defensa, la mujer de Barroso, va a sustituir a María Teresa, la vicepresidenta, que está quemada. Y lo mismo sucede con Solbes. Le sustituirá Miguel Sebastián como vicepresidente económico. Estamos contentos, el hombre encargado de ejecutar la política de Sebastián será Javier de Paz. Ya sabéis, el amigo personal del presidente, aquél que estuvo tanto tiempo en las Juventudes Socialistas".
La frasecita está sacada de una conversación entablada en Santander el mes pasado, que una página web adjudica a un curioso personaje que "nos tiene cogidos": Luis del Rivero, dueño de Sacyr-Vallehermoso, esa sociedad creada por el ex empleado de Florentino Pérez que se independizó y, en 1986, fundó Sacyr con 40 millones de pesetas de las de antes (240.000 euros, de los de ahora). Hoy, sólo una de las empresas del grupo, Itínere, vale entre 3.369 y 4.150 millones de euros (claro que en 2007 su valor se estimaba en 6.000 milllones), y gestiona unas 40 concesiónes públicas en seis países, entre ellas 3.100 kilómetros de autopistas de peaje en España, Brasil o Chile.
El caso es que Luis del Rivero, que se ha movido en los entornos de Aznar y Zapatero, de quienes suele alardear de ser amigo personal, además de otros políticos como el presidente de Cantabria (si, Revilla, ese tan majo que sale por la tele sin pelos en la lengua), o banqueros como Botín, tiene que hacer frente a una deuda de más de 18.000 millones de euros y, para poder pagar, ha puesto a la venta Itínere, titular de la red de autopistas de Galicia, Audasa.
Luis del Rivero, que gusta de decir cosas como "el dinero no es problema para comprar lo que queramos", se ha puesto a vender, para poder pagar lo que debe. Claro que a él nadie lo va a echar de su casa de Cantabria, porque tampoco es eso, ¿no?
Como tampoco es cosa de relatar todas las "operaciones" del principal constructor y promotor de España y cuarto del mundo, porque nos marearíamos, dejemos constancia del error que, cuando era presidente del Gobierno, cometió Arias Navarro cuando dijo aquello de "España no está en Almoneda". ¿Que no? Pues que se lo digan al señor del Rivero, que por poco se compra toda España y ahora anda a la búsqueda de quien tenga pasta para comprarle a él sus "corralitos", que anda el pobre sin cambio para pagar los cafelitos por culpa del pinchazo de la puñetera "burbuja inmobiliaria" y de esa graciosa manía de comprar aquí, vender allá, en la maraña selvática que es la especulación bursátil.
Claro que no creo yo que aquí le vaya a chistar nadie, como le ha ocurrido en Francia hace unos meses (no sé en qué habrá quedado la cosa). Ni me parece a mí que los agentes del FBI vayan a ocuparse del caso, si es que no está también metido en esos otros negocios que investigan "los federales" para justificar que el Gobierno de los EE.UU. pretenda gastarse 700.000 millones de dólares en "rescatar" las empresas que se han ido al garete con manías como aquellas que, según he leído, son del gusto del dueño de Sacyr-Vallehermoso, con tal de que le garanticen altas rentabilidades, sean bancos, petroleras o compañías eléctricas.
En fin, que del Rivero vende las concesiones de autopistas, porque ladrillo, lo que se dice ladrillo, no hay quien compre hasta que se estabilice la almoneda. Sin problemas, que todo seguirá igual, es decir, ganarán los de siempre y perderemos los de toda la vida.
Ah, que casi se me olvida, ¿se acuerdan de que Sacyr-Vallehermoso anda también con lo del emblemático Auditorio, ese que hace Por tela?
Y para mí que esto no ha hecho más que empezar; claro que despacio, sin prisas, como podemos ver por aquí..

22.9.08

Lo venden tinto

Lo confieso paladinamente: llevo más de un mes en un sinvivir por culpa del alcalde. Ha sido un mes terrible, sumido en la incertidumbre acerca del futuro más cercano. Pero hoy, hace tan sólo unos minutos, el otoño astronómico ha puesto en marcha el reloj que, como el arpa de Bécquer, solitario y cubierto de polvo se aburría del salón en el ángulo oscuro.
¡Se ha terminado el verano! Y mi espera acechante se convierte en persecutoria, porque desde ahora mismo contaré las horas, los días, las semanas y, ¡oh Dios!, los meses que transcurran desde que ha comenzado a ser otoño hasta que el alcalde cumpla con la palabra dada.

--¿Cuál de ellas?, ¿la de tirar el edificio del concello para que Moneo haga caja?, ¿la de que lo del auditorio está chupado?, ¿la de que, tras la hazaña de Santi de ponernos en el mapa a golpe de ruidos y contaminación en la ría, nos va a dejar una ciudad lindísima en cuanto acabe de agujerearla y trasplantar todos esos árboles que, como otras cosas, son seres cambiantes en cuanto a su ubicación?
--Eh; no te me lances, que la cosa es más sencilla.
--¿Si?
--Como lo oyes, porque, una vez pasado el verano, nos dará la lista completita de los responsables de que el urbanismo vigués no salga de los juzgados desde hace la tira.
--O sea, que nos va a revelar la ubicación exacta del Mediterráneo, ¿no?
--Bueno, él lo hace por nuestro bien, y para que cada palo aguante su vela. Además, les va a exigir que hagan frente a sus responsabilidades políticas.
--A ver si me aclaro. ¿Lo que dices que dijo es que va a airear quién aprobó lo de Finca do Conde, lo del Piricoto, lo de Samil, lo de las torres Ifer, lo de la "Cuatro Jotas"...
--Pues eso, que la verdad es que no lo sé, ni estoy seguro que lo sepa el propio alcalde, que ya sabes que por aquí "o falar non ten cancelas".

El caso es que la espera a que se terminase el verano ha dado paso a una zozobra de bigotes. Porque todo mi entramado de confianza sobre nuestros próceres, que tanto nos quieren y a quienes tanto debemos, podría venirse abajo si Caballero no cumple con su ocurrencia y no hace pública la tan esperada lista, que arrojará una luz cegadora sobre la ciudad, una vez que sepamos lo que nunca habríamos sospechado; o sea, los nombres de los culpables.
La verdad es que esto de las listas se está empezando a enquistar en los modos de hacer de nuestros bienamados munícipes. Ya les había comentado lo de la lista del teniente Santidomínguez (que no sólo no era lista sino que ni negra era), travestida en "censo" de presumibles maltratadores. Y, claro, el almirante varado tras tocar puerto no iba a ser menos y nos prometió su lista para la vuelta del verano. El caso es que "a la vuelta lo venden tinto", dice también el aforismo popular.
Y, a todo esto, con la espada de Damocles de un PXOM que aún no ha empezado a dar que hablar en el foro (el que da nombre a los forenses, no esos de la Internet), pero que ya verán como lo da.
Estoy que no me llega la camisa al cuerpo.

20.9.08

A venganza da vella estación

En 1881 chegaba o desexado tren a Vigo dende Ourense, a unha recén construída, modesta pero dignísima estación ao máis puro e coidade estilo ferroviario da época, do que quedan xa moi poucos exemplos (se exceptuamos as grandes estacións das grandes capitais) en España. Cumpríase así, como sempre de xeito retrasado, unha esperada arela cidadá, e contribuíase decisivamente ao definitivo despegue económico de Vigo.
Moitos anos despois, pero moitos menos se tomamos de referencia o avance na modernización do transporte ferroviario de Galicia, máis ou menos ao tempo que se contruía unha tremenda estación de autobuses da man do compañeiro Soto, construíase, detrais do noso histórico edificio, unha infumable nova estación do tren, contraexemplo do que debe ser unha obra pública nunha cidade moderna e puxante como a nosa, e no máis puro estilo chafalleiro. Pasados os anos, a corporación municipal, baixo a iniciativa da daquela concelleira no bipartito BNG-PSOE, Ana Gandón, encarga aos arquitectos Fraga, Quijada y Portolés, un proxecto de rehabilitación do vello edificio, para albergar o Conservatorio elemental e medio de música, contratando posteriormente as obras. Mira ti que estes arquitectos teñen sempre necesidade de tirar primeiro o edificio completo para rehabilitalo, e acometeuse a desmontaxe da vella estación, previa numeración dos seus perpiaños. Unha vez desmontada, por arte de birlibirloque, e outra vez cun deses convenios de estilo local, xa non se pode volver a montar no sitio para albergar o conservatorio proxectado, pero se inclúe no texto do acordo con Fomento, que se colocará a súa fachada nalgures da nova futura estación.
E na mellor tradición viguesa, as pedras deste edificio, que estaba ademais en trámite para ser declarado e protexido como Ben de Interese Cultural, quedan almacenadas sine die nonseionde. No seu lugar, o maxestuoso espazo que ocupaba a estación, pasa a ser un xardiciño cutre e insultante que se encarga de decorar aquel ínclito concelleiro de parques e xardíns do bipartito e sindicalista de pro, chamado Henrique Vieites. E daquel noble edificio, testemuño do celebrado progreso do Vigo decimonónico, nunca máis se soubo...
Pero, canto menos, a parcial venganza do vello caserón vai ter lugar. Anúncianos agora, aínda que sexa do xeito trapalleiro en que adoita facelo o noso impresentable alcalde, que tirarán o tremendo adefesio que o substituíu no uso de amparar e dar servizo a eses singulares, valiosos e escasos seres que aínda utilizan o tren para desprazárense.

18.9.08

para no echar gota

Es como para mear y no echar gota. Los que nos administran las chapuzas en este patio de Monipodio en el que, entre todos, hemos convertido Vigo se han salido del marco con la última "visualización" de la cosa.
El caso es que, después de casi 30 años de insistir en que lo hicieran, por fin el nuevo responsable de la Autoridad Portuaria se decidió a conceder pantalanes para el atraque de los barcos del transporte de ría. Algo que se negaron a hacer el actual alcalde, cuando jugaba a ser Almirante portuario, y quienes le precedieron en el cargo.
Pero se dejaron olvidadas las protecciones, o defensas.
Como cabe suponer que, tanto la empresa que los instaló como los responsables del Puerto que lo encargaron, algo del asunto del atraque y desatraque deberían saber, pues a nadie extrañó la ausencia. Claro que llegaron los barcos y sus patrones dijeron algo así como: "Eu ahí non me meto, non vaia ser que se rañe a pintura do barco, e a ver quen lle dí logo ó xefe que non foi un despiste".
Y, tras la foto inevitable de los próceres "visualizando" los nuevos trebejos con mirada profundamente técnica, una de satisfacción general por lo diligentes que hemos sido en solucionar un problema que llevaba décadas pendiente. Todos contentos y a otra cosa mariposa, que aún habrá más que inaugurar, porque lo del Auditorio, al paso que va, lo van a inaugurar los que nos sigan.
Lo que no puedo entender es que nadie hubiese advertido que así, "a pelo" no podrían atracar los barcos porque, como todo el mundo sabe (incluso los de tierra adentro), los barcos han de ser protegidos de los golpes contra el muelle, sea éste fijo o flotante.
Es lo que pasa cuando se gobierna, o se invierte el dinero de todos, a golpe de ocurrencias; que se le escapan a uno las cosas importantes, aunque no sirvan para mejorar la foto que, en realidad, es lo único que se pretende.
Si alguno de ustedes tiene la paciencia de revisar algunos de los post anteriores a éste, podrán hacer una lista (perdón, que ahora dice Santi que no se dice "lista" sino "censo") con la sarta de ocurrencias que venimos sufriendo quienes pagamos los impuestos con el sudor de nuestra frente.
Y si alguno cree que exagero, que se suba a un barquito de esos que hay atracados en los pantalanes del Náutico y le diga a su dueño que le deje atracar sin la protección de las defensas. No señor; así no se hace, y ahora no vale andarse con que si "¡hostiá, los donuts!".
Desde luego parece milagroso que esta ciudad siga progresando, a pesar de los denodados esfuerzos de buena parte de quienes tienen que preocuparse por ella por descuajeringarla a golpe de ocurrencias y en su propio beneficio. Soto compraba esculturas en las almonedas del "arte"; Arca nos diseñaba cutrísimas "alamedas", ríos navegables, cutrecanchas de baloncesto y bancos aleatorios "por un Vigo millor" (sic); Manolo Pérez por poco nos "visualiza" una Corina Encantada (estooo, Colina, en que estaría yo pensando), C. Porro nos "alcorquizó" el centro de la ciudad para sus macetas, en plan "lifting" del doctor Pitanguy, y ahora el experto marino de apellido Caballero se retrata delante de unos puntos de atraque que no sirven para atracar (en el sentido marinero del término, que en el otro, si que sirven).
Finalmente, una recomendación que debería ser innecesaria pero que, visto lo visto, me parece oportuno hacer: En política, como en todo, lo primero es pensar; lo de hacer ha de venir luego. ¿Estamos?
Pero algunos siguen creyendo que lo primero es hacer y luego, si acaso, pensar, que siempre ha de empezarse por lo fácil. Pos claro, hombre, pos claro.

16.9.08

ARNSV rexeita a PBP1 (R)

Remitido por A Ría non se Vende:

A Ría Non Se Vende rexeita a celebración do campionato do mundo de barcos monocasco (Powerboat P1) en augas da ría de Vigo, por representar unha nova afronta e agresión á súa bioloxía e ecoloxía en xeral, unha temeridade, un atranco ó tráfico marítimo e un malgasto de diñeiro público.
Denunciamos que os arredor de 30 barcos monocasco, con 2000 Cabalos de potencia e velocidades de máis de 150 kms. por hora van provocar unha enorme contaminación acústica, tanto supra como submariña, e un elevado consumo de combustible, provocando así mesmo contaminación atmosférica con gases de efecto invernadoiro de clara incidencia no cambio climático.
A contaminación acústica submariña ten graves efectos sobre a fauna e particularmente sobre os mamíferos mariños, como os arroaces.
Así mesmo, ao celebrarse nas proximidades da estación marítima, tamén vai supor un atranco ó transporte da ría.
Por outra parte os máis de 300.000 euros que vai custar o evento nos parece un malgasto inxustificable en tempos de crise económica e o peor é que van ser sufragados con fondos públicos pagados polo Concello de Vigo e a Autoridade Portuaria.
Responsabilizamos ao goberno municipal de Vigo PSOE-BNG e á dirección do Porto desta nova afronta, que non muda acontecementos similares anteriores de gobernos pasados, e denunciamos que sen embargo non é de recibo que despois se nos diga que non hai diñeiro para comprar unha relíquia histórica coma o Hidria II.
Os mesmos organismos que non son quen de resolver os graves problemas crónicos que afectan á saúde desta ría, non dubidan en dilapidar grandes sumas de diñeiro promocionando actividades paletas e insalubres, circos aéreos e acuáticos que constitúen a antítese da educación medioambiental necesaria. E para iso desvían fondos que serían de gran utilidade para afrontar os enormes problemas que temos prantexados en gran parte pola súa incompetencia permanente.

P1 Babes

As harbourd side atractions, as Power babes de Santi.
[Iolanda Veloso (BNG) é a concelleira de Igoaldade no Concello de Vigo]

Fotomontaxe de Vigoblog sobre unha foto da páxina oficial da Powerboat Vigo (power babes) e sobre cartel situado na Estación Marítima.
Na esquina superior esquerda, foto do vice-presidente Domínguez, da mesma páxina.

15.9.08

Amigo Pardavila : fagamos xustiza fotográfica... ou tamén... "vieiras 2 "

Tu quouqe, Bruto!


Os intelectuais, coa cociñeira trapalleira, botaron unhas parrafadas diante dos medios para confirmar que estan collidos polo estómago agradecido. "É das nosas". Unha cuestión de clase.

11.9.08

Pérolas da Powerboatp1

- Unha de millóns de espectadores e TVs pantasmas:

Yo también pensé que esto de las rejatas de lanchas era un paripé a mayor gloria del Teniente Domínguez, pero quiáaaa... Escuchando hoy al mediodia al tal Sr. Ubiaga largando en Radio Vigo Cadena SER (la otra COPE, jejejeje), me convenció de que estamos ante el acontecimiento que nunca los mares vieran (Grand Prix of The Seas, ¡ahí queda iso!) ya que nada más y nada menos que 250 millones (y lo pongo en letras para que no haya dudas)de personas asistirán atónitas ante sus televisores a tan magno evento a través de las Cuarenta (también en letra) cadenas de TV acreditadas. Lo malo es que al tal Sr. Ubiaga se le deslizó un pequeño error al afirmar que los derechos de TV del evento los tiene Eurosport. ¿no eran 40 cadenas acreditadas? jejejeje. Le juro por Snoopy, Sr. Eifonso, que antes de escribir esto me he dejado los ojitos en la web de Eurosport para ver la programación del fin de semana ¿y sabe qué...? efectiviwonder; en la parrilla de Eurosport para el fin de semana no hay nada de las susodichas rejatas de lanchas, asombro of The Seas. Le juro Sr. Eifonso, que el sábado bajaré al puerto a contar las 40 cámaras de TV acreditadas.
[Publicado en comentario por Galopín]
[caro Galopín, incrédulo de min, veño de deixarme os ollos tamén na programación de Eurosport deses días, e nono dou topado... pero debe ser que a letra é pequena e eu presbíceo galopante, porque o evento é dunha importancia mundial e nonos van enghanar asím... ¿non si?]

- Da web oficial de PowerboatP1-Spain-Vigo
(web de referencia da organización viguesa do magno evento, enlazada dende a web municipal)
:

De como o galego, non existe (e iso que o teniente seica é nacionalista galego):

Vigo / España
Huso horario: GMT +1 hrs
Ubicación: España
Los países vecinos: Portugal y Francia
Capital: Madrid
Idioma: Español. Inglés se habla ampliamente
Moneda: Euro


De como o traductor da web oficial ou estaba borracho ou era un cachondo:

Cómo llegar a Vigo es bastante sencillo, tanto si está procedente de la Europa continental o del extranjero. Mientras que volar es su mejor apuesta, conducir es una buena opción, si tienes el tiempo. (...)

No sólo exude un sentido innato de lujo - el elegante hotel está situado en un palacio gallego convertido. Compuesto de dos edificios, dispone de 54 habitaciones bellamente decoradas. Diseño y buen gusto de colección de arte se combinan para crear un ambiente único de lujo en cada habitación. Por otra parte, la mayoría tienen vistas espectaculares del mar. En el peor, puede esperar a ver la salida de los celestes jardines del hotel, a un grado, son igualmente impresionantes.
(...)

Por lo que respecta a una cena fina va - fuera de los hoteles, es decir - Club Financiero Vigo (García Barbón, +34 986 447 220, www.clubfinancierovigo.com) no vay a ser defraudado. Espere delectable cocina tradicional gallega, en medio ambiente suave.
Interesante nombre, El Mosquito (Pl. da Pedra, 34 986 433 570) es un local favorito. Espere comida tradicional gallega y precios razonables. Mientras, el fichero es particularmente ocupado durante los fines de semana, el potencial de esperar en línea no vay defraudar. (...)

[recomendamos ver toda, non ten desperdizo]

Nós imos de Gaspar!


Para lér: nota importante sobre Gaspar

Empresario$ modélico$

Estou farto xa de escoitar, cada dous por tres, firmes aseveracións da sorte que temos en Vigo de ter unha clase empresarial tan preparada e capaz, a diferencia dunha clase política mediocre e só con espúreos intereses (¿non foi o principinho Felipe o que lles outorgou aos empresarios a interlocución ante o Estado dos intereses da cidade, ante a falla de “peso político” dos representantes elixidos?).
Pois ben, exemplos como o destes días (desgraciadamente bastante máis comúns do que cremos), relativos ás deficientes condicións de seguridade (e en xeral, de condicións ambientais adecuadas) de naves industriais realizadas a maior gloria e beneficios desta magnífica e “desinteresada” clase social, colócannos aos non empresarios (e supoño que tamén aos empresarios socialmente conscientes e responsables, que habelos hainos -o caso é dar con eles-) fronte a fronte diante das nosas responsabilidades como cidadáns.
Temos que obrigar ao cumprimento das leis por parte das empresas, independentemente do número de traballadores que teñan, e da súa capacidade para facer chantaxe social. Pero alguén ten algunha dúbida de por que o Lagares leva anos estando como está?. Hai alguén que non saiba que a depuración de augas en Vigo non vai, entre outras razóns, polos vertidos industriais indiscriminados?. Hai quen dubide de que a permanente desfeita urbanística viguesa ten moito que ver cos intereses “lexítimos” da clase empresarial “atrapadiñeiro” que maiormente reside por estes lares?. Ou hai alguén que afirme seriamente que todas as obras de parkings soterrados responden aos intereses da cidadanía?
Aínda sendo totalmente certo que os nosos representantes políticos teñen un nivel (en calquera das súas facetas) dous ou tres graos por debaixo do nivel ínfimo, empezo a pensar que os realmente perigosos son boa parte dos nosos “intocables” e impresentables empresarios.
O seu respecto polo medio ambiente (por non falar das recentes e moi retrógradas saídas socioeconómicolingüísticas) defíneos como consentidos depredadores sen escrúpulos.
Ten responsabilidade quen, dende a administración pública, consinte esta situación; quen, agora, ante a desfeita, só se preocupa polas compensacións e polos amaños para que pareza que non pasou nada, só un pequeno e desgraciado “accidente” e non unha desastrosa consecuencia dun conxunto de irregularidades que deberían facer actuar á fiscalía, esixindo dunha vez responsabilidades mesmo penais. Pero é hora xa de sinalar a esta caste de infumables empresarios “feitosasimesmos” (e así nos luce), grupito entre os que curiosamente se atopa H. Gómez (aínda non teño ánimo para falar do noso Celtiña), como principais responsables da cada día máis patética situación da cidade.
Outras cidades están mellorando; a nosa estanos chorando.

10.9.08

Inauguración non oficial

Gaspar S.O.S.

Os colegas da redacción de VB encargáronme que xogase con Photoshop para colocar ao arroás embaixador Gaspar gañando a carreira de Powerboat, co dorsal do noso Blog. Ía facelo sobre a lenda "¡Nós imos de Gaspar!", cando leo na Voz de Galicia a advertencia de Gremmar sobre o perigo real (eu que pensababa que o seu único nemigo sería un descontralado do país!) que corre o golfiño vigués, ao ter establecido o seu territorio habitual, xustamente, no lugar onde esta cara tolemia de ruido e queroseno, chamada "Campeonato del mundo de Powerboat" fará as súas probas, entre Bouzas e Punta Lagoa... e non fun quen nin de abrir o programa de retoque fotográfico.
Se xa estaba convencido do sensenso, derroche, corruptela e inutilidade deste evento, o seu impacto sobre a nosa ría, exemplificado no posible asasinato de Gaspar, faime reafirmarme, aínda máis, na irresponsabilidade dos que, para o seu beneficio, programan semellantes productos comerciais en lugares da sensibilidade ecolóxica e fraxilidade da ría de Vigo.
Entéirome ademais de que o promotor en España de tal Campionato é outra vez Mario Ubiaga (a súa última empresa chamábase Ubiagrandal, S.L., pero pode que agora cambiase de razón social, como xa fixo varias veces antes -Produccións Ubiagandre, Mario Ubiaga Producciones Vigo...), un proveedor de oportunidades (esta vez culturais) de eventos varios que tivo o seu maior momento de esplendor con C. Porro, naquel outro acontecemento do mundo mundial que colocou por enésima vez a Vigo en el mapa (e aos vigueses nun estúpido limbo dos xustos paga-nos): a Cowparade (lembran?)...

Salvemos a Gaspar. Libremos a nosa ría dos que a utilizan como se fose o circuíto de fórmula 1 da dereita valenciana.

8.9.08

"Parajodas"

Me gustaría que alguien me explicara qué sentido real tienen dos noticias, en apariencia paradójicas, que hemos podido leer en los últimos días. La primera se refiere a que los brutales ciclones que asolan reiteradamente las tierras del Caribe no matan en Cuba y producen centenares de muertos en las otras islas y en los EE.UU.; la segunda es que el sacrosanto "mercado libre" se ha puesto a dar saltos de júbilo porque el neoliberal gobierno de los EE.UU. le ha regalado 100.000 millones de dólares a las dos empresas hipotecarias más importantes de aquel país para que su caída no se llevase por delante la economía estadounidense.
Con respecto a la primera, la cosa está perfectamente explicada porque los cubanos, víctimas de una tiranía insufrible, son obligados a evacuar sus domicilios por las implacables autoridades que no quieren que se muera la gente y cuentan con un sistema realmente eficaz de prevención y alerta de huracanes. Entre tanto, al norte, el paraíso de la libertad y los derechos humanos no considera atendibles las necesidades de los seres humanos residentes en Cuba, porque esa tiranía no es "su tiranía" y los derechos humanos sólo es lícito despreciarlos en la base de Guantánamo, faltaría más.
Pero la segunda sí que es estupefaciente. Resulta que el templo del liberalismo económico, en el que los ciudadanos tienden a considerar que el Estado es un enemigo de sus libertades individuales y sus empresas agitan el fantasma de la intervención como la principal amenaza para la libertad de iniciativa empresarial, cuando las cosas vienen mal dadas por culpa de la "libertad" de rapiña que permite a las empresas y a sus dirigentes enriquecerse a costa de la población más desfavorecida, claman porque el Estado acuda en su auxilio.
La falacia neoliberal de que el mercado cuenta con los mecanismos necesarios de redistribución de la riqueza y que no hace falta tutela alguna del Estado se derrumba con cada ciclo de la economía. Ese principio "liberal" viene diciendo que hay que dejar que algunos se enriquezcan sin intervención estatal, pero que los poderes públicos han de usar el dinero de los impuestos de todos para impedir que quienes han actuado como auténticos depredadores pierdan lo exageradamente conseguido cuando la economía se resiente por su mala gestión y su voracidad desmesurada.
Por las noticias de los periódicos sabemos que las hipotecas "sub prime" están en los cimientos de la actual crisis económica. Las bolsas (que son los templos de los adoradores del becerro de oro actual) se desploman, miles de pequeños ahorradores se quedan con dos palmos de narices viendo como se esfuma su dinero, y los índices sufren caídas que parecen imparables, sin que la libertad de iniciativa empresarial sepa como frenarlas.
El caso es que quienes defienden que el Estado nada tiene que hacer en el desarrollo de la riqueza de las empresas, como no sea facilitarlo a costa del resto de los contribuyentes, se ponen a dar saltos de júbilo cuando el Estado interviene para frenar el desplome de esas empresas que no querían saber nada de él unos meses antes. Entonces, las bolsas se recuperan; se mejoran las perspectivas de creación de un empleo que, aprovechando la crisis, se iba destruyendo para "mejorar" las cuentas de resultados de las empresas afectadas por la crisis, y los "Ibex", "Nikei" y "Down Jones" levantan cabeza orgullosos.
Mientras tanto, unos fenómenos naturales, nada relacionados con el liberalismo económico (¿o si?), matan gente en paraísos de economía de mercado como Florida, Jamaica, República Dominicana o Haití, pero no en Cuba, donde no existe el mercado libre y la economía está completamente intervenida por el Estado, excepto en ese oasis de la libertad que se llama Guantánamo, paradigma de que la granja de Orwell, en la que "todos los animales son iguales aunque unos son más iguales que otros", puede encontrarse en cualquier parte.
Son "parajodas" (esto, paradojas) de este mundo traidor en el que nada es verdad ni es mentira, sino que todo es del color del cristal con que se mira.
O sea, que "asegún".

7.9.08

Salva o tren

Non só non se crea o tecido de transporte ferroviario rexional e de proximidade, imprescindible para o desenvolvemento sostible da nosa Comunidade, senon que o pouco que hai se destrúe ao mesmo paso que se constrúe o AVE. Mentres tanto, a forzas políticas de Galicia, onnubiladas pola salmodia da alta velocidade que satura os nosos ouvidos nos últimos anos, permanencen desmobilizadas fronte ao desmantelamento do cativo e inaxeitado -pero polo menos existente- sistema de estacións e apeadeiros "históricos". Non lembro os datos, pero tódolos pasaxeiros do AVE en Galicia dun ano, moveríase en só unha semana nunha rede de proximidade na área metropolitana viguesa contribuíndo a estructurar a mobilidade da man de obra e, consecuentemente, á mellora do tecido productivo, a calidade de vida e a competitividade desta eurorexión.
Por isto estivemos cos manifestantes da plataforma galega na defensa do tren de proximidade "Salva o tren", unha voz no deserto das verdades absolutas do AVE e dos proxectos de carreteras e corredores que eternamente se desdobran (nestes días anúnciase o proxecto para alargar a do Morrazo) detrás dos laios histéricos dos profetas do automóbil.
Mentres a construcción e artellamento de redes intermodais, articuladas sobre o transporte ferroviario de proximidade, vinculadas ao transporte urbano de metro lixeiro ou tranvía, convértese nun indicador de desenvolvemento, calidade de vida e riqueza (admirable o caso de Oporto), Galicia en xeral, e o seu sur en particular, non só non ten fisicamente nin o inicio dun sistema semellante, senon que carece mesmo dos indispensables estudios previos e anteproxectos que sitúen a cuestión no terreo do posible. Moi pola contra, non só non estamos a falar hoxe de tal posibilidade, senon que -nunha mostra máis de subdesenvolvemento-, aínda estamos na fase "dramática" de ter que defender os restos da obsoleta rede que dende hai máis de 100 anos malamente sobrevive.

6.9.08

Aqueles fermosos anos

Vigo en 1929



Vigo nos anos 60

O Concello de Vigo sancionado por vertidos


Segundo publica hoxe a edición de Galicia de El País, a Consellería de Medio Ambiente amuncia a apertura dun expediente sancionador ao Concello de Vigo polos vertidos directos de augas residuais urbanas ás ría. VB vén denunciando reiteradamente dende o mesmo momento do seu nacemento como blog este grave delito ambiental. Datos, nomes e apelidos dos responsables políticos, fotografías, videos, denuncias de asociacións... de nada teñen servido e, hoxe mesmo, tralas chuvias deste comezo adiantado do outono, os aliviadeiros ilegais do Areal, Náutico, Beiramar, Bouzas, Alcabre ou Samil, seguen a verter masivamente as súas augas residuais directamente á ría, sen ningunha depuración previa.
Coa actuación administrativa da Consellería, outra vez seremos os sufridos cidadáns os que pagaremos cos nosos impostos a irresponsabilidade e a corrupción doutros.
Cando pagarán os auténticos responsables deste desfeita?. Para cando a intervención da fiscalía?

4.9.08

Soños de chimpín

3.9.08

Alcaldía de Vigo

2.9.08

Eventos para unha crise

Cos fastos da Volvo, C. Porro organizou (co chanchullo do convenio con ING) unha carreiriña de Powerboat. Daquela pagouselle á empresa privada que vai vendendo este invento (BOAT GP WORLD S.L.), a cantidade de 270.000 euros, o custo da elección de Vigo como un dos lugares de desenvolvemento da proba en 2005. Daquela, tamén a Xunta de Galicia decidíu exprimir os cartos dos contribuíntes e trouxo a Vigo outra megaregatiña desas que venden por aí, e pagou 360.000 euros por que viñera a Vigo outro acontecemento mundial (aínda que vostede, lector, nono saiba), o Campionato do Mundo Multicascos.
O tenente Domínguez, nunha nova demostración empírica de que o poder homologa a calquera formación política, decidíu traer a Vigo outro acontecemento sinigoal que colocará, por enésima vez, da mesma maneira cós anteriores, a Vigo no mapa. Esta vez o vendedor é distinto do que lle colocou a carreira a C. Porro. Se en 2005 era Boat GP, en 2008 será Powerboat P1. Daquela patrocinou e pagou os case 50 millóns de pesetas das de antes, unha empresa privada, ING Real State, con intereses inmobiliarios en Vigo. Desta volta, e á vista dos patrocinadores oficiais, serán os presupostos municipais (sección bigoberno BNG) os que pagaremos ao promotor deste evento comercial disfrazado de "deporte" (!) os posiblemente máis de 300.000 euros que custará traer este ruidoso cirquiño á nosa maltratada ría.
O Campionato do Mundo de Powerboat P1 é un deses productos comerciais que se levan a aqueles sitios que están dispostos a pagar a millonaria taxa correspondente, e que os espabilaos dos gobernantes venden á poboación, aínda por riba, como unha "alta xestión", en dura competencia con outras cidades, co sacro fin de colocar Vigo no mapa. Máis da mesma trapallada, pero para algúns moi proveitosa: o custo real do invento do tenente Domínguez será moi superior ao custo da taxa que cobrará o escuro empresario promotor. Polo medio hai todo un paquete de publicitación do invento (podemos ver estes días mupis, lonas e autobuses con publicidade a todo trapo), que costará moitos miles de euros e que irán a parar ás axencias de publicidade e medios de comunicación de sempre. E, de paso, poderemos poñer no noso album dos horrores, outra carísima foto de Santi, vai ti a saber, igoal emulando ao noso almirante Caballero sobre o avión -el non vai ser menos-, montado sobre os centos de cabalos dun boat en plan Stephano Casigari de andar por casa.

A proposta de Vigoblog

En novembro do ano pasado xa comentabamos a ocorrencia do tenente Domínguez de estudiar traer a Vigo o choio este do Powerboat, e titulabámolo "Máis traineras, menos boats, please". Nesta mesma liña, hoxe Vigoblog propón que o diñeiro que se lle vai dar a unha empresa privada por enchernos a Ría de máis ruído e contaminación, se empregue, por exemplo, en mercar -antes de que o faga alguén de fóra de Galicia- o vapor de bandeira viguesa Hidria II, que acaban de poñer á venda os seus admirables propietarios, incapaces de soster cos seus medios este importantísimo elemento do noso patrimonio marítimo, rescatado por eles hai algúns anos cun meritorio esforzo e ilusión.
Se coa PowerboatP1 só quedará na ría gasolina queimada en tempos de crise e máis ruido contra a nosa manda de arroases vigueses, a merca do Hidria II deixaría en Vigo para sempre un barco institucional de alto valor patrimonial e útil uso turístico, cultural e educativo. E restañaríase así a ferida que se producíu cando, pola incuria institucional, se desguazou para sempre o compañeiro inseparable do Hidria na ría de Vigo, unha xoia náutica, o alxibe a vapor, construido en 1905, Roberto, que ata o ano 1996 estivo activo no subministro de buques no noso porto, e foi vergonzosamente desguazado despois, sen que ninguén fixese nada por impedilo.

1.9.08

¿Quién vigila al vigilante?

La Justicia sufre, por aquí, una tremenda dolencia; es probable que se trate de la peor de las dolencias que puedan afectar a un organismo como ese: falta de confianza por parte de quienes son sus protegidos. No es un axioma, ni un juicio precipitado, sino una evidencia.
En realidad, se trata del viejo problema de quién vigila al vigilante. En teoría (sólo en teoría), la vigilancia de la Justicia se ejerce por el pueblo (vamos a decir "la gente" para descargar el término de connotaciones ideológicas). En la propia médula del sistema de administración de justicia está esa afirmación de que "no hay más juicio que el juicio oral", así como en la propia intención de quien patrocinó que aquel fuera denominado como "vista". La vista es, precisamente, la exposición al público de cómo se administra la justicia, porque un juicio consta de más formalidades que la conocida como fase oral; hay también un procedimiento escrito y otro resolutivo cuya condición exige también la publicidad. Por eso los juicios han de tener público (la excepciones son eso, excepcionales) y las sentencias ser públicas.
Para cumplir con esas exigencias, que incluyen el aforismo de que no hay más juicio que el oral, los últimos decididores, los que tienen la última palabra y han de aplicar la ley "en conciencia y conforme a la realidad social en la que aquella se aplica", son los jueces. Y es sobre sus decisiones sobre las que la gente puede conformar su conformidad (la redundancia vale) y dictaminar si satisfacen el sentido común de la justicia o no.
Pero, aunque pueda parecer una contradicción, esos jueces están blindados contra sus propios fallos (en el sentido de errores), porque son los mismos jueces quienes dictaminan, hoy, sobre uno que puede dictaminar mañana sobre ellos. La coraza corporativa es tan manifiesta que insultaría a cualquier inteligencia negarla. Que luego se use más o menos es la anécdota; lo relevante es que exista tal coraza y que pueda usarse.
Este uso perverso del blindaje corporativo ha vuelto a saltar a las páginas de los periódicos con la noticia de que el mismo juez, Javier San Clodio Pîñón, que desoyó irrazonablemente la advertencia de que Rodríguez Menéndez podría escapar, desoyó también la recomendación técnica y a todas luces razonable de permitir un tercer grado a una reclusa, alegando que "no estaba suficientemente enferma", hasta que ésta se murió.
Que el criterio del juez acerca de la fuga de un recluso se haya visto contradicho por la realidad no tiene por qué estar relacionado con la "categoría" social, política o económica, del beneficiario de su decisión; del mismo modo que el que su reiterada exhibición de "buen criterio" haya mandado a una mujer a la tumba sin el consuelo de los suyos (por malos que fueran), tiene que guardar relación alguna con el hecho de que la fallecida sólo fuera una "pringada". Pero a ver quién me dice a mí que esos "fallos" van a ser comprendidos por los justiciables, o sea, todos nosotros.
Estoy seguro, aunque sólo sea a efectos dialécticos, de que las decisiones del juez han sido tomadas "en conciencia". Lo que me preocupa, y creo que nos preocupa a todos, es que pueda haber alguien distribuyendo justicia con una conciencia tan aparentemente irregular. ¿Podría ser que eso tuviera alguna relación con lo de la "alarma social"?
Entonces, me asalta de nuevo la pregunta recurrente sobre lo de vigilar al vigilante: ¿De verdad no existe otra forma de nombrar jueces? ¿Tenemos que conformarnos para siempre con el caduco sistema de unas oposiciones? ¿De qué modo el Poder Judicial pretende cumplir con la exigencia de que los sujetos de la Administración de Justicia, la gente, puedan juzgar (vigilar) la idoneidad de un juez?
A lo mejor es que todo es retórica y lenguaje gremial, como si de un "falar de barallete" se tratase, cargado de referencias inexistentes en el lenguaje actual. Es como si los oficiantes de la Justicia precisasen autoprotección, del mismo modo que pretendían proteger los secretos de su oficio los afiladores de Nogueira de Ramuín con su gremial "falar de barallete". Porque, claro, el lenguaje tras el que se esconden algunas importantes decisiones judiciales es, incluso, críptico para los muy cultivados. Pero la justicia no es sólo para los cultos, ¿no?
Se mire desde donde se mire, y excusas aparte, los justiciables estamos que bebemos los vientos por poder tener una confianza en quienes cobran por administrar la justicia que, hoy por hoy, nos cuesta tener. Dicho todo ello desde el convencimiento de que peor sería que no hubiera ni ley ni jueces. Pero ¿a que sería formidable que cualquiera pudiese entender una sentencia o un auto judicial? Si serán difíciles de desentrañar algunos que hasta existe un recurso de aclaración, o explicación (o lo que sea en metalenguaje jurídico), para la correcta interpretación de una sentencia.
A lo mejor a alguien se le ocurre algo, lo pone en un programa electoral, nos convence, le votamos, lo cumple y comenzamos un nuevo camino, que el que transitamos es de cuando aún no habían hecho cabo a Viriato.