IX ÉPOCA

30.5.07

El que paga pierde

Hay algo que a los de aquí nos tiene preocupados, señor Caballero: En caso de resultar elegido alcalde ¿seguirá pagando el "impuesto reaccionario" a los medios de comunicación locales?, ¿tendrá el valor de ahorrarnos ese trabuco que nos retrotrae a los tiempos de José María El Tempranillo?, ¿volveremos a los tiempos en los que el bigobierno sirvió para duplicar el peaje, con Ecovigo y Anónimo como principales beneficiarios del enjuague?
Le diré, señor Caballero, que el asunto nos ha ocupado más tiempo del que debería (pero nosotros somos así de quisquillosos) además de haber logrado un brote de actividad fraccionaria, porque hay una parte del Comité Central que dice que sí, y otra que se cree que no, según cual sea la pregunta de las tres formuladas.
Ahora, en lo que no hay discrepancias es en que el asunto no tiene futuro. Iluminados por la proverbial perspicacia del Tiago Louro (que cuando baja de la pola se sale), hemos reflexionado sobre la contingencia de los actos humanos, sobre la fragilidad de nuestra condición y sobre lo poco que somos capaces de determinar los acontecimientos futuros.
Aquí estábamos enfangados en lo de que los casi doscientos millones de las pesetas de antes gastados por Corina cada año para asegurarse la "neutralidad" o el favor del Faro, Radio Vigo, Atlántico, etc., no le han servido para el supuesto fin político de mantener la alcaldía que le había dejado en usufructo Látigo-Toba & Co.

Resulta que desde que la cosa se ha instalado nadie ha conseguido mantener la alcaldía. Príncipe pagó, y arrasó Pérez; Pérez pagó y se fué, aunque nos dejó Finca do Conde para que la "disfrutase" Castrillo, que logró el "sorpasso"; Castrillo y Príncipe siguieron pagando a escote, cuando el bigobierno, y los dos para casita. Y, ahora, pagó Porro y se fumó la alcaldía. Es como una reedición del "Roma no paga a traidores" con que les respondió el pretor Galba a Miminuro, Ditalco y Aulaco cuando fueron a cobrar por lo de Viriato.
Por ya suficientemente comentado, doy por sabido que la teoría tiene un fallo, quizás anecdótico: Ventura Pérez Mariño no quiso pagar y entre el Bloque, Faro y Radio Vigo (y otros) lo defenestraron, con la connivencia inconfesada de su propio partido. No hay regla válida sin excepción.

Lo que nos preguntamos por aquí es si se impondrá la vía de "pagar para que no me fostien", o la de "no pagar para ver si repito". Si continúa el tantarantán de pagar, vamos a tener que cabrearnos, porque el dinero es nuestro y no creo yo que esté bien que lo usen para su beneficio (¿?) político o para el económico de la agencia de publicidad de turno y, por supuesto, para seguir con la espuria financiación de medios de comunicación privados. Si la opción que prospera es la de "no pagar", desde aquí tenemos sugerencias para el uso de ese dinero en beneficio de todos (de TODOS, ¿eh?).
Por ejemplo, ese dinero podría servir para desarrollar una verdadera política de comunicación municipal, para la edición de un diario, boletín o dazibao, impreso u on line, con el que el flujo informativo no tenga que disfrazarse de "coima". Creo que ganaríamos todos. Lo que se comunique tendría más credibilidad, evitaría suspicacias e impulsaría a los medios de comunicación locales a buscarse la vida ofreciendo información, en lugar de ocultarla a cambio de pasta, y ganándose su dinero con lo único lícito que les cabe: informar.

En fin, que únicamente usted, señor Caballero, puede sacarnos de las dudas, y por eso estamos esperando. Es sólo un principio para ver si podemos confiar en su gobierno o si, por el contrario, tendremos que seguir asistiendo a los "enjuagues" de costumbre y, naturalmente, habremos de seguir desconfiando. Es una cuestión meramente sanitaria, de salubridad cívica, además de obligada.

Y, finalmente, una pregunta para los mass media (como en la granja de Orwell, unos más media que otros): ¿les da igual el grado de descrédito que están logrando a base de aceptar, o exigir, ese "impuesto reaccionario"?

En cualquier caso, tomen nota uno y otros, que Roma no se anda con chiquitas: el que paga pierde.

28.5.07

Pactos de goberno

O gabinete de asesores externos e mediopensionistas de Vigoblog, preocupados pola gobernabilidade da cidade, ten a punto diferentes modelos de pactos e convenios que de forma desinteresada (só este mes!) ira ofrecendo.

MODELO I: Convenio medio de comunicación-alcaldía.

D............en representación do partido..... e D. ............. en representación desta empresa acordan asinar o presente convenio coas seguintes clausulas:
1. A alcaldia comprometese a proporcionar a este medio unha exclusiva mensual de importancia.
2. A alcadía comprometese á firma de convenios mensuais por valor de 12 000 € con esta entidade que serán xustificados como é costume.
3. A alcaldía instará as concellerías á firmar covenios de colaboración para edicións especiais e/ou conmemorativas.
4. A alcaldía insertará periodicamente cadernillos informativos que serán facturados aparte.
5. A alcaldía instará as axencias contratadas a insertar publicidade neste medio de forma preferente.
6. Este medio comprometese a seleccionar a información con criterios acordados previamente con esa alcaldía.
7. Asimesmo contribuiremos a crear estados de opinión favorables ós intereses de Vigo representados por esa alcaldía.

Por tratarse dun pacto de caballeros, este documento autodestruirase unha vez asinado.

El ganapierde electoral

Vamos a ver. Empezaremos por constatar que aquí ganaron todos menos Manoel Soto, que se tiene que ir. Seguiremos por decir que, pese a las apariencias, todos han perdido algo que hubiesen preferido no perder. Y pretendo analizarlo pormenorizadamente, tratando de dejar a un lado filias y fobias (si es que puedo olvidarme de que a Corina ya no le queda más tiempo lícito, aunque puede haber aprendido a aprovechar el ilícito que, como en su día hicieron Soto o Manuel Pérez, le queda hasta que entregue el bastón).

Para empezar diré que el que más ha ganado perdiendo es el BNG, aunque le quepa a Santidomínguez la honra de no hacer paripés y proclamar, paladinamente, que el próximo alcalde de Vigo será Abel Caballero. Claro que, previamente, había anunciado, como si todo se le debiera, que en Vigo "haberá un goberno nacionalista e de esquerdas", por si cuela subliminalmente que cualquier gobierno que no sea el de Corina se le debe a él. Pero su partido tenía 7 concejales y ahora sólo podrá aportar (¿?) 5.
Viendo a Corina en la tele, cualquiera diría que arrasó. No, pero por los pelos, y ya les diré cómo veo yo este pírrico triunfo del PP vigués si siguen con la lectura.
El PSOE ganó, menos de lo que pretendía y esperaba, pero Abel Caballero se ve alcalde. Puede decir que mejoró los resultados de la última elección y, además, ha distanciado al Bloque y podrá (¿?) negociar el previsible pacto con más poderes.
¿Y Soto? Pues no sé. Doce años haciendo eficaces equilibrios desde la alcaldía de Vigo, y con una cierta visión de blindaje de futuro que le permitió otros ocho años de estrambote, no me deja muy seguro de que nos hayamos librado definitivamente de él. Porque Soto es un corredor de fondo, con zulos llenos de "redbull" para el doping camuflado cada cierto trecho, y ha ido conformando en el Ayuntamiento su entramado básico de beneficios del que han ido viviendo los que le siguieron (Mapi es un ejemplo de hasta donde es capaz de llegar aunque lo pisoteen). Puede decirse que ha pretendido ejercer de "socialista de toda la vida" (entró en el PSOE en 1976, no en el 74 como, por razones obvias, pretende colarnos en su currículum), de viguista de fortuna (creó su candidatura Pro Vigo) y de galleguista-nacionalista, "ma non troppo", presentándose ahora como baranda del Partido Galeguista (si Castelao levantara la cabeza). El caso es que, físicamente, se va. Pero no ha dicho la última palabra.

Y, ahora, más análisis "a vuelatecla":
¿Cuántos votos más hubiera tenido el PSOE si hubiese incluido en su lista a Mauricio Ruiz (ese "sólo ante el peligro" que ha demostrado que lo coherente puede incluirse como valor político, de una vez), a Arias y/o a María Luisa Graña, en lugar de Isaura Abelairas, Santos Héctor y/o Chus Lago? Pero, claro, como ha ganado un concejal, a ver quien le chista. Probablemente lo haré yo y los colegas de este tinglado, que seguiremos dando la vara, gobierne quien gobierne (creo).
¿A dónde han ido los votos que, como siempre, ha ido perdiendo el BNG? Aquí se disputan la probabilidad dos teorías. Para algunos, es el precio del oscuro apoyo que Látigo-Toba y sus correligionarios prestaron a Corina a cambio de seguir en el machito del ladrillo (el color naranja-ING del PP fue "elegido" para los "buzos" que repartía el BNG con la firma de Santi, ¿no se habían dado cuenta?). Es decir, que para ese viaje los votos se encontrarían más cómodos en un PP más asociable eficazmente al ladrillismo que en un BNG que rajaba en campaña que ellos eran los únicos "limpios".
Para la otra fracción, la pérdida de votos del BNG supondría simplemente la confirmación del Principio Universal de la Inercia, según cuya traducción política lo que cuenta son las tendencias. Y resulta que el BNG pierde votos cada vez que se presenta a unos comicios, desde que defenestró a Beiras por designio del "partido de vanguardia" de la formación frentista Bloque Nacionalista Galego. O sea que la cosa no ha hecho más que seguir la inercia de ir reduciéndose golpe a golpe, censo a censo.

Y he aquí la verdadera "madre del cordero": ¿con qué mimbres se tejerá el cesto del "pacto de progreso"?
No lo sé, pero sí sé con qué mimbres no debería tejerse:
No debería reeditarse un "acuerdo" basado en el mero reparto (más o menos proporcional) de concejalías según disponibilidad económica de cada una. Los vigueses queremos saber en qué cosas que nos afectan a todos se han puesto "de acuerdo" y cómo nos las darán (que es por lo que les pagamos)
No debería reeditarse el mecanismo de "bigobierno" y, aprovechando que ya no está, hacerle caso a Pérez Mariño y editar un gobierno "presidencialista", como dice la ley que debe hacerse. Y presidencialista no significa despótico, ni personalista, ni dictatorial (los que no lo vean así, que vayan al diccionario), sino con un sólo presidente, dotado de ciertas capacidades de gobierno y, sobre todo, capaz de dirigirlo. Creo que Vigo, después de lo que debiera haber aprendido, podría ser el ejemplo de cómo se negocia un acuerdo de gobierno sin necesidad de que sea bifronte, es decir, esquizofrénico, como está ocurriendo con el de Pérez Touriño en la Xunta y como ocurrió con los de Vigo, de Pérez Castrillo y Pérez Mariño (a lo mejor era una cosa de los Pérez y ahora ya no los hay).
Y, con respecto al PP, después de perder (muy probablemente) las diputaciones de Lugo y Pontevedra, Alberto Núñez Feijóo debería dimitir y cederle el sitio a la verdadera "ganadora" en estos comicios, Corina Porro. Sería una forma ideal de mandarla para Santiago, no tener que volver a oír su atiplada voz por la Casa Consistorial, y que dejara de "maquillarnos" hasta la médula espinal a base de losetas de cara piedra venezolana que no resistirán otro invierno y que seguirán costándonos una pastizara en mantenimiento.
En fin, que ya saben cómo nos las gastamos por aquí. Aunque no quiero terminar este rollete sin mostrar mi agradecimiento al asesoramiento prestado por el Topo-hobit-enano infiltrado, El Zorro (alias don Diego de la Vega), Sir Vulpes Vulpes (Vulpy, para los amigos), el Semiólogo externo y la Medium dipsómana, a los que tanto debo y que Dios se lo pague.

Carta a la alcaldesa en funciones

Corina Porro:
La mayoría de las personas viguesas (las que estamos censadas en esta ciudad, naciésemos donde naciésemos) no hemos aprobado tu gestión.
La ciudadanía sólo podemos elegir concejales; son éstos los que reunidos nombran a quienes nos gobernarán la ciudad. La Ley así. Todos los pactos son legítimos y legales.
Es cierto que has conseguido más apoyos que en 2003, pero también es cierto que la mayoría (más de la mitad de las viguesas y vigueses) no queremos tu proyecto de ciudad.
Las elecciones, en este país, dada su Ley Electoral, sólo las gana quien tiene un representante más que la mitad de los que conforman el ayuntamiento o parlamento en cuestión.
Te deseo suerte en tus nuevas ocupaciones.

26.5.07

DIOS E BO MAIS O DEMO NON E MALO :! calquera se atreve a ir votar amigo Pardavila !




VOTA

Vota.
Porque tes amigos e amigas.
Para que os teus fillos non teñan que ver a ría na pantalla do bus.
Para pasear.
Vota para non ter sarabullos cando bañes en Samil.
Para que non te rouben as vistas. Son túas.
Para que non volvan pactar o PXOM os dous de sempre.
Vota se che peta, porque non queres cabrearte 4 anos máis.
Para ter moitos centros non comerciais e parroquias con cidadáns.
Para que saiban que estas aquí.
Vota ainda que só sexa para que non falen dela o luns no Faro.

NON PODEMOS VOTAR POR TI.

pero vota, ainda que sexa con casco e mascariña.

OAAO

Orina Aballero Anti Oto = OAAO
Oto Anti Aballero Orina = OAAO

Tanto monta...

25.5.07

¡Ay si el 27M yo fuera alcaldesa!

Lo primerito que haría: recuperar la terraza, con musicantes, del Universal.
Uniría todos las parkings del casco urbano subterráneamente (con poco coste ya que hay muchos y muy cercanos entre sí) y sumergiría todo el tráfico rodado. Quedaría toda la ciudad peatonal.
Después trasladaría mi despacho del Areal a la Praza do Rei; que me viese el personal municipal y para verlos (la jefa es la jefa ¿no?
En el edifico del rectorado crearía la Filmoteca y la dotaría de amplios fondos.
Abriría una nueva oficina para la renovación del DNI en medio de la calle Real; por aquello de dinamizar la zona y aligerar las actuales colas cuartomundistas.
Recuperaría la licencia del auditorio-complejo comercial que van a izar (sí, izar) en la otrora Casa Mar y continuaría retirando cemento y adoquines hasta que aflorase la playa que hacia 1918 allí se ocultó.
Talaría algunos árboles del Castro, sobre todo de la cumbre para que desde allí se vuelva a ver la ría.
Pondría una estupenda y eficaz depuradora debajo de la Paellera.
Abriría una línea de transporte urbanomarítimo de A Guía hasta Canido.
Le pediría (si les parece bien a los 'amos') a Caixanova que derribase ese feo edificio donde tiene su sede central (porque tienen muchísima pasta) y volviesen a montar en ese hueco el edifico Rovira y si no le caben los trastros que levanten en otro solar un nuevo edificio diseñado por Toyo Ito.
Una vez al mes me reuniría con las/los cabeza de lista que se presentan a elecciones municipales y no obtuvieran representación, pues algo bueno pensarán para esta ciudad ¿no?
Mandaría a las vacas de plástico o cartón piedra a la cuadra de donde salieron.
Si no costase mucho mandaría remozar la patética fachada del actual edifico del ayuntamiento (¡mira que es feo!).

Y muchas más cosas así por el estilo.
Pero. tranquis. Eso haría si yo fuera... pero no seré, entre otras cosas, porque no hay melindres a que alguien me acompañe en tales sueños.

El domingo a la noche reiremos, lloraremos... seguiremos limpiando los cristales con hojas del 'faro' ¡son muy porosas! (absorben de lo lindo nuestras inquietudes).

24.5.07

En Campaña (Abel, Corina, Soto, Santi)

Se nos había quedado entre los papeles, pero aún llegamos a tiempo para presentárselo, a partir de cómo él mismo se presenta. En nuestros psico retratos, daguerrotipos, o quizás análisis semiológico de imágenes, se nos había quedado fuera Abel Caballero. Pero, para que no haya suspicacias, pienso recordarles los otros tres de los principales candidatos; a saber, C.Porro, Santidomínguez y Manoel Soto, compañeiro del alma, compañeiro. O sea, que ahí van:

Abel,
Puertos, Caballero


¿Se podría decir que se trata de una sonrisa? Es posible, pero en la foto desentona una cierta vivacidad en la mirada que no se corresponde con el gesto/mueca con el que expande sus carrillos huérfanos ya de la recortada barba de antaño. La obscena papada agazapada tras ese perfilado mentón le proporciona un cierto aire de joven abuelete al que unas zapatillas de fieltro a cuadros podrían proporcionarle mayor comodidad.
Difícilmente podríamos negarle que quiere, pero el esfuerzo adivinado en el gesto tendría que hacernos desconfiar: ¿puede? Al escoger la foto para el análisis me ha resultado difícil separarla de la que ha venido utilizando para "mostrar sus poderes" Aunque, la verdad, es que adivino más decisión en la proa airosa del buque a media carga de la que exhala ese rostro un si es no es blando y como más apto para un soplamocos que para una caricia, que habría que suponer extensa.
El nudo estrecho de la corbata, además de cierta despreocupación por estar à la page, parece más bien fruto de una asesoría de imagen poco atenta o, eventualmente, a la contra. Quizás sea de agradecer la camisa blanca, un tanto distanciadora del uniformismo azulín, teja clara o fucsia al uso entre el pijerío universal y el sobrevenido; pero en la corbata, traga. De todas formas él sigue siendo, claramente, lo mejor de la candidatura que se ha confeccionado a medida (ustedes ya me entienden), para que le dejemos arreglar las trifulquillas Puerto versus Ciudad.
Lo que no se le nota, excepción hecha del corte de traje, es esa especie de aureola que les queda a todos los ex ministros. Puede que sea porque no llegó a completar una legislatura, pero el caso es que ya nadie recuerda que él fue el Ministro (por dos años) de Transportes y Comunicaciones que puso en el trampolín a Emilio Pérez Touriño nombrándolo Director General de Infraestructuras y, claro, éste no lo iba a dejar tirado. Y puede, también, que se le haya quedado así el rostro después de haber dado (electoralmente, se entiende) la cara contra Fraga, que casi se la borra. La alopecia es incipiente, minúscula y occipital (lo sé, qunque no se vea en la foto). La frente, mucho más despejada que cómo nos quiere dejar el puerto.
Pero volvamos a la cara. Si se toman la molestia de contemplar ese rostro, tapando alternativamente las mitades inferior y superior, podrán ver dos rostros en dos actitudes distintas. La mitad superior sugiere cierta alegría natural, con sus amables patitas de gallo impulsando unos ojillos quizás vivarachos. El hemisferio inferior descubre unas avariciosillas mejillas que limitan el desarrollo de una que pudiera haber sido sonrisa, pero que la presión ambiental de los carrillos ha dejado en una breve abertura que no puede con la abultada presencia del resto.
Es como si quisiera decirnos que seguirá habiendo un presidente del Puerto cuando le dejemos ser alcalde, y que tiene un rostro para cada función, sin necesidad de cambiar de indumentaria.
Diría yo que dispone de un cerebro vertical, cuyos dos hemisferios no se sitúan uno al lado del otro, sino uno encima del otro.
Quizás unos arreglitos, como los que se hizo Corina, le habrían venido bien para evitar el tremendo relleno que sobre el ámbito de la foto ocupan esos dos vastos carrillos. Claro que puede faltarle experiencia en lo de no ocupar espacios libres, pero queda claro también que no es aumentar la ocupación lo que a este señor le viene bien. Ni a los demás.


Corina

(Iniciamos esta sección de psicoanálisis de apariencias, con cierta enjundia, si cabe, para que sepan cómo vemos nosotros algunas caras. Perdonen las molestias)

No puede impedir que se note el tremendo esfuerzo que ha de hacer para perfilar una idea, o un simple pensamiento. Estamos ante un frasco al revés, al que se ha quitado la etiqueta para impedir que se conozca la fecha de caducidad de su contenido. Pero lo transparente del envase resulta insuficiente para no advertir que ha sido vaciado subrepticiamente, si es que hubo algún contenido en tan "aparente" continente. Claro que todo puede deberse a una miopía juvenil, relegada a la clandestinidad por aquello de las apariencias y que se empeña en manifestarse. Habría que recordarle a la responsable de esa cara que tales esfuerzos mentales, con repercusión facial inequívoca, siempre dejan huella, además de ir afilando los labios en un proceso de endurecimiento que dificultará la siempre reconfortante aplicación del "lipstick". Y, al fin y al cabo, los esfuerzos percibidos no parece que ofrezcan mejores garantías de resultado que lo ya esperado sin esfuerzos.
La indiscreción del fotógrafo nos permite atisbar, bajo el mentón que se esfuerza por mostrar una determinación acorde con su íntimo mensaje, que hay algo de antiguo en todo el conjunto, incluida la perla lobular cuya obscena exhibición es permitida por el cuidadoso repliegue de una cabellera al borde del agotamiento cromático. Pero ella es “Perli” y lo sabe. Y en su mundo las cosas son así. Y así parecen.
colgado por Marcos Andion at 10.10.05 | 5 Comentarios

Compañeiro

Ya está. Aquí tenemos la verdadera imagen (il vero icono, o sea, el Verónico) del que un día quiso ser el “compañeiro Soto”. Ya lo ven, tan campante, haciendo músculo ante el ordenata, seguro de que su innegable fotogenia es capaz de resistir cualquier pirueta, sea corporal, social, ideológica o política.
El atuendo, pretendidamente à la page, sugiere intención de actualidad aunque se le queda en lo de la arruga, que era lo que en su día recomendaron sus más conspicuos asesores de imagen y entonces se llevaba. Claro que ya no es su día y se llevan ahora otras cosas. Pero la intención de la propuesta gráfica es innegable y no cabe duda de que se siente cómodo en ese pasado indumentario.
Creo que desea sugerirnos que, tras su no tan larga travesía del desierto por Brasil y el Caribe, está decidido a volver por donde solía, con la naturalidad que da el saberse conocedor de los recovecos más recónditos del escenario, ya escrutados minuciosamente en tiempos mejores.
Lo cierto es que, reflexionando sobre la pose podría decirse que no es provocada. Ante el objetivo, que nunca le traicionó (no como otros, según él), se siente y se sienta seguro, sonriente, sugerente. Parece querer decirnos que ha vuelto, que sabe como arreglarnos esto y que está dispuesto a compartir sus amplios conocimientos con los recién llegados. Y tiene material de convicción, porque también nos propone el contraste entre él, elegido y regalado por la cámara, y los tremendos esfuerzos con que se nos presentan los otros en las fotos: él tuvo doce años de gloria y sus sucesores fueron incapaces de repetir.
Y hay decisión y nulo recato en la pose, porque no le teme, en absoluto, a un entorno al que se sobrepuso y que está decidido a controlar de nuevo. De momento se ha situado en un cómodo lugar de la estancia, cerca de donde está el hardware, mientras hace la gimnasia necesaria para atacar el teclado y ver de volver a sacarle al software unas notas que le regalen el oído.
Ya lo ven, no hay en la foto ni un asomo de duda alrededor del minimalista mobiliario de diseño funcional; no hay muchos elementos para la decoración, como sugiriendo una austeridad que ya se arreglará con el tiempo, supone; no hay, al parecer, mucho que hacer que no sea profundizar en la preparación física, no vaya a ser que la próxima pirueta quede mal en la foto.
Cavilando ante el retrato me asalta la idea de que estamos ante un recuerdo del futuro de H. G. Wells, que reproduce el instante inmediatamente anterior a aquel en que el protagonista se sube a la Máquina del Tiempo, mientras, en el futuro que acaba de abandonar, los morlocs gruñen amenazantes en el interior de la esfinge. Pero, en un pasado que ya visitó como presente, logrará arrastrar el artefacto para poder unirse de nuevo a la rubia eloi cuando el inquietante futuro sea suyo y haya terminado el trabajo de sepultar para siempre a esos feísimos habitantes del subsuelo. ¿No les da la impresión de que no son pesas, sino que sostiene el tiempo en sus manos?
Para él está claro que hay un idílico futuro en el que no habrá morlocs ni elois, y todos seremos “compañeiros”, aunque, claro está, unos más “compañeiros” que otros, no vaya a ser que nos confundamos en la granja de Orwell.
colgado por Marcos Andion at 10.3.06 | 2 Comentarios

Santi, propiamente dicho

¡Qué buen chaval es! Con sinceridad, no he conseguido de nadie una opinión diferente. Ni para mejor, ni para peor. Y el caso es que tiene cara de cristiano de pro, con esa mirada concentrada en la tarea, ajena a las vanas pompas mundanas que representan los micrófonos que, a buen seguro por encargo de Satanás, le han colocado al impoluto y blanquiceleste, aunque en exceso cuadriculado, fondo de imagen.
Ni siquiera la barba se sale de lo políticamente correcto; no hay exceso de exhibición bibliotecaria, como corresponde a alguien que todo lo lleva por dentro y desdeña el oropel de la apariencia externa (una bibliteca austera y "quintaniana", se podría decir). El "peluco", un si es no es desmedido, asoma por la bocamanga, como para poner algunas cosas en su sitio, al cabo de una mano que pretende sugerir que quizá sujeta unas cuartillas, ilustradas en DIN A4 y que parecen contener algo de lo que hay que decir...
¿Lee?, ¿medita?, ¿huye?, ¿soporta?, ¿posa?
La imagen no es capaz de precisar por sí misma. Pero mi proverbial habilidad para trascender las apariencias, para perforar cualquier coraza facial e inspeccionar interiores, ha detectado los efluvios del aura, cual cámara Kirlian, y me hallo en condiciones de aventurar conclusiones, no sin antes formular algunas cuestiones de profundo calado.
a) Esa mirada como sumisa y humilde, ¿esconde una comunión con rueda de molino municipal, para que nadie le diga que sólo es un mandado?
b) En caso contrario, ¿podría sacarnos de la duda sobre si Toba va / o Toba no va / en la candidatura / del Benegá?
c) Su probable regreso al Concello, ¿reavivará las prolijas facturas de ágapes varios, con suplemento de "
combinados", a cargo de sus "gastos de representación"? (El hielo lo pone la casa).
d) ¿Aligerará las de la Xunta?
Teniendo en cuenta a), b), c) y d), la
conclusión más segura es que..., ¡quién sabe!
CONCLUSIÓN ALTERNATIVA: Vale, tío; te admitiremos como concejal de compañía, porque el escatérgoris es tuyo, pero las próximas copas las pagas tú, de tu bolsillo o del de tu partido, que ahora ya "maneja
guita" y hay menos disculpa.

Otros ejemplares de la hemeroteca psicofísica de Marcos Andión:

Toba Girón
Fernández Alvariño
Porteiro
Mauricio Ruiz
José Manuel Iglesias

colgado por Marcos Andion at 13.12.06 | 6 Comentarios

Y así, burla burlando, me he tomado la libertad de presentárselos a ustedes, sin la más mínima intención de dirigir su voto; sin darles más ideas que las que tengo; sin más prejuicios que los que me caben sin esfuerzo, y exhibiéndome tanto como pretendo exhibirlos a ellos. Es verdad que hay más, pero están en éstos, ¿no?
En fin, henos aquí, a todos, dispuestos a la crucifixión. Pero, como diría el zorro astuto al pasar bajo las uvas, "¡bah! están verdes!
Pero, no se vayan, perdonen las molestias, que estamos trabajando para ustedes (¿no es lo que hay que decir?)
P.D.: ¡¡Hale, a votaaaaaar!!

22.5.07

Somos previsibles

Las estadísticas nos anuncian los resultados de las elecciones con una fiabilidad cada vez más sorprendente. Los pensadores de lo social nos dicen que nos hemos vuelto domésticos; digerimos la información placenteramente ¡nuestro estómago marcha muy bien!
No sé entonces por qué los partidos políticos se gastan tanta pasta en propaganda.
La neurobiología más actual dice que los sentimientos de solidaridad o egoismo son en buena parte resultado de la manera en que está configurado el cerebro.
Rafael Sánchez Ferlosio: "Nunca se convence a nadie de nada".
¡Que bonita está la ría de Vigo esta mañana!, bueno, a mí sí que me lo parece.

19.5.07

Un decálogo de Outrovigoéposible

Recibimos da asociación Outrovigo é posible, a nova da presentación dun decálogo elaborado por membros deste colectivo e por especialistas externos, cos aspectos principais que consideran que deben ser tidos en conta para o bo goberno municipal e que será presentado a tódalas candidaturas presentes nestas eleccións. Ademais, algúns dos seus puntos, como Mobilidade, Casco Vello, ruido, a cidade do mar ou o PXOM, están desenvolvidos en documentos complementarios, na súa páxina web.

A especulación no Morrazo, un video

16.5.07

¿Servicio público o privado?

La ciudad, las ciudades crecen. los pueblos del interior agonizan. Ocurre en todo el planeta. Las gentes necesitan alcanzar aquello que el mercado ofrece con tanta insistencia publicitaria. Los movimientos migratorios nos definen; intentar detenerlos es ir contra la condición misma del ser humano (los poetas lo cantan: vivir es transitar).
La ciudad, a lo largo de toda su historia, no cesa de redefinirse, de reconstruirse. Su zona más efervescente siempre está en los bordes ¿hasta dónde es ya Naturaleza y hasta dónde ya Urbe? Las lindes, desde el derribo de murallas, se difuminan cada vez más y cada vez más esta zona difuminada representa el área más extensa de lo que damos en llamar la ciudad, el área de las decisivas actuaciones.
Estamos en elecciones a gestores de la ciudad. Estos gestores organizados en partidos nos venden, de manera muy desigual en cuanto a medios —tal vez todas las candidaturas deberían manejar el mismo presupuesto publicitario—, lo qué van a hacer, si ganan.
A estas alturas de la civilización resulta bastante obvio el qué necesita la ciudadanía: dar cabida a su existencia y deseos. Pero las personas que aspiran a gestionar la ciudad no nos dicen cómo piensan gestionar. Y es este cómo lo que en verdad puede dar interés a votar por determinada candidatura. Tal vez, si persisten en campañas obsoletas y vacuas, algunas personas nos sentiremos inclinadas a no votar o a hacerlo en blanco.
Los medios de comunicación nos están 'contando' muy sesgadamente las excelencias de cada candidatura, de alguna de éstas ni tan siquiera nos dan noticia; y me pregunto ¿quedará alguna noticia que no sea de alguna manera 'publicidad remitida-pagada' bien sea en dineros o especies?
Democratizar el presupuesto de las campañas electorales. La publicidad electoral debería ser pagada públicamente, y cada candidatura disponer del mismo presupuesto económico. Lo que está ocurriendo es que siempre gana los que más dinero 'representan'; y estamos tratando de elegir a quién nos represente en tanto que ciudadanos y no en cuanto titulares patrimoniales.
Los ciudadanos necesitamos conocer en las mismas condiciones a aquellos/as que aspiran a representarnos en la gestión de la cosa pública.

14.5.07

Propaganda electoral financiada?


11.5.07

El Zorro descubre el pastel

No se lo van a creer, pero hemos penetrado en el más celosamente guardado secreto de las cuentas del Gran Capitán de por aquí; es decir, de las cuentas del millón y medio enmascarado que ING dijo que le había pasado a C.Porro para lo de la Volvo y concomitantes.
Después de ver cómo había desentrañado las facturas que el ínclito Gonzalo Fernández de Córdoba le remitió a su señor Don Fernando II de Aragón, que ya por entonces montaba tanto como Doña Isabel I de Castilla, y aprovechando que el topo-hobit con zurullo/txapela anda sumergido por las cloacas del Concello, el Mando Unificado de Fiestas-Jolgorrio de la célula clandestina de VIGOBLOG se ha desmadrado y ha establecido un nuevo contrato audaz con el enmascarado por antonomasia: el mismísimo Zorro. ¡Toma ya enmascaramientos!

--Bueno, chamacos
--nos dijo el enmascarado--; ya saben que me gustan los retos, y por eso les haré un descuento en mis honorarios...
--Osti, tu; como la constructora Aifos a la Pantoja con lo del chalé ese que se compró con 14 euros en la cuenta.

Raquel, que lleva el alta y la baja de la actualidad más rabiosa, se mostraba encantada con la rebaja, porque dice que lo del topo-hobit ya olía.

--Pues, nada, hombre, que por aquí andamos a vueltas a ver si nos cuadran las cuentas con lo del millón y medio de ING para lo de la "Vuelvo, osean, reis", que en el Concello no son capaces de justificar ni un tercio.

--Eso lo arreglo yo, ahorita mismo, como se arreglan estas cosas. Sólo tendremos que firmar un contrato menor de servisios que no llegue a los 12.020 euritos, y así me fracsionan el montante total de mis honorarios, para estar "à la page" más que nada, incluyendo la rebaja del 20 por siento del que les hablé.

--¿Con IVA incluido?

--Pos claro, manito, ándele ya.


Y, hale, a la faena, que se nos echan encima las elecciones y hay que poner "los puntos sobre las Cíes" antes de que sea tarde y se nos pierdan por la boca los candidatos.
Lo que es hacer un buen fichaje: no habían pasado dos días, cuando El Zorro nos envió la primera entrega de sus pesquisas, por medio de un propio sin disfraz recién escapado de una montería en las afueras de Londres y al que a partir de ahora llamaremos Vulpy (Vulpes Vulpes, dice que es su nombre científico).
Como si de un relámpago se tratase, y haciéndose preceder por la "marca" del jefe como identificación, Vulpy comenzó su informe, casi atropellándose e impostando la voz:

--Cien millones, en picos, palas y azadones... No, no, no; esto es de otra investigación parecida aunque más antigua... ¡Ejem!, lo vuestro era lo de los euros que dice Abano que le ha facturado a ING, junto con la Significantia esa, por lo de la Volvo, ¿no?

--Venga, ya, hombre, suelta la mosca
--le espetó Lorenzo, que dice que para estas cosas sobran los preámbulos.
--A eso iba, "dears ladies and gentlemen". ¿Lo quereis en detalle, o "groso modo"?

--Simplifica, que estamos de números hasta el zurullo del topo y esto empieza a oler que apesta.

--"Well"; que la cosa queda así, para que conste que el "boss" hace bien las cosas y le entra hasta a los céntimos: Abano, que es de la suegra de quien dice llamarse María del Pilar Egea Torrón, la cual nada tiene que ver con estas historias, que nos lo ha jurado por George Clooney, le ha facturado a ING un total de 509.425,60 eurillos de nada. Por otra parte, la empresa B de Abano, Significantia ,
que no es de Mapi, ya saben, sino de quien dice llamarse Pedro Costas, de profesión Proveedor de Oportunidades, sostiene, como un tal Pereira, que le ha facturado a ING la in significancia (¡je, je, je!) de 168.200,00 euros de vellón.
--Es decir, que entre esas dos empresas, que son dos pero, como pasa con la Santísima Trinidad, un sólo cajón verdadero, se han hecho con 677.625,60 euros, lo que podríamos considerar como un indudable éxito en el ámbito de la provisión de oportunidades, ¿no?
--Off course, sir.
--Pero aquí falta pasta, hasta el millón y medio de marras...
--Slowly, please. El resto, hasta completar la cantidad de 1.524.093,13 euros, dicen que ha sido pagado directamente por ING a diversos proveedores (éstos, de cosas, no de oportunidades), en un total de 38 facturas perfectamente identificables que arrojan la suma de 846.467,53 euros. ¡Voilà!: sumen y ¡hale hop!

Un respingo de alivio recorrió nuestros respectivos occipucios, al comprobar que había resultado un acierto la contratación de El Zorro, sólo interrumpido por un ¡Toma, Jeroma, pastillas de goma! que fue incapaz de reprimir el Tiago Louro, mientras Ana Pinténs se limitaba a esbozar un ¡je, je, je! pretendidamente recatado (será hipócrita) y el Eifonso se esforzaba por poner algo de racionalidad en el exultante cotarro:

--Bueno, bueno, no empecemos a chuparnos las
(...¡¡ piiiiiiiiip !!...), que aquí faltan detalles, ¿eh?
--Vale, vale, Mister Lobo --parafraseó Vulpy, que se ha visto siete veces "Pulp fiction"--, que aquí el que soluciona problemas es El Zorro, y me dijo que hay una próxima entrega, con detalle de algunas de las imaginativas tareas justificativas del "money, money".

Total, que despedimos a Vulpy, llamándole respetuosamente Mister Vulpes Vulpes, y quedamos expectantes ante la promesa de los detalles de la operación. El señor Vulpes, inmediatamente se sumergió en la clandestinidad y, disfrazado de sombra, hizo mutis por el foro.


Segue toda a historia deste affaire en Vigoblog.


10.5.07

Mes horribilis

No mes que andamos un preferería exilarse a ún paraíso, fiscal ou de vacacións, e non ter que vivir situacións tan vergoñentas.
Para empezar, hai que soportar un montón de obras que insultan ó cidadán chamandolle parvo. Xa sabemos que nos queren pedir o voto pero, se eran necesarias, telas feito antes e asi xa as tiñamos disfroitado.
Para seguir, transitamos por un mes (coa prolongación do tempo de goberno en funcións) donde se toman decisións importantes a nivel económico: a concesión de custosos servizos muncipais, como o do mobiliario urbano, ou obras de gran calado como os aparcamentos. A nivel de persoal, acomodanse amigos e coñecidos agradecendo favores. A cousa é que, diante de un futuro incerto, non se pode deixar para mañán o que nos convén hoxe.
Perderíamos o tempo esixindo a paralización de decisións importantes, posto que de non facelo no mes anterior, faríano no mes anterior ó anterior.
Pero o malo non acaba aí. Ó fin e o cabo temos unha certa tolerancia cos deficits democráticos. Neste mes temos que aturar argumentacións que, non por moi repetidas , deixan de ofender ó intelecto do cidadán. Por exemplo ¿son só locais as eleccións locais?. Se nos deixamos guiar polo pensamento machacón - achegamento ó cidadán, importancia dos candidatos- un pode estar tentado a pensar que si. Pero basta, escoitar un debate, para decatarnos que por baixo das apelacións -¿demagóxicas?- ós problemas concretos o que latexa é o problema do poder. E o poder non é local. O poder é unha arañeira que recobre toda a sociedade. Por exemplo, a Deputación invirte en Vigo para reforzar a Corina e Dominguez inclúe na súa propaganda electoral, a magnífica actuación das consellerías do Bloque mentras que Caballero presume de infuencia no Ministerio de Fomento para traer un AVE. Por tanto, as decisións dos cidadáns nestas eleccións tamén teñen repercusións en Pontevedra, en Santiago e en Madrid. E, polo tanto, ademais das flores, o talante ou a capacidade de influencia tamén teríamos que pensar que C. Porro é o PP, o defensor da teoría da conspiración, o que se manifesta nas rúas contra o matrimonio entre persoas, o que desmonta servizos públicos para privatizalos ou o que divide o pais en normais e anormais. E así deberíamos ter en conta que Domínguez é o BNG, o de Antón Losada e o mesmo que pacta estratexias con partidos de dereitas como CIU e PNV. E Caballero é o PSOE o mesmo que segue financiando xenerosamente a Igrexa e a escola privada.
Asi, que por se acaso, ademais do nº de flores que leva colocado, o facil que é entenderse con el ou, o número de vivendas protexidas que promete, hai máis detalles a ter en conta.

9.5.07

Nouvel: un proxecto reaccionario

Gústame Jean Nouvel como arquitecto. Gústame, do que coñezo, a torre Agbar, as galerías Lafayette en Berlín, a ampliación do Reina Sofía en Madrid, o Instituto do Mundo Árabe en París... pero teño tamén que recoñecer que cada vez me gusta menos a posición destes arquitectos como colaboradores necesarios dos “proxectos estrela”, nos que exercen de dioses que descenden sobre a cidade, desprezando a súa configuración urbana e a súa historia. E, de súpeto, convértenseme nuns reaccionarios a soldo cando propoñen en Vigo os seus proxectos, adáptandose a un inaceptable programa “de necesidades” ou bases do concurso, ou como se queira chamar. Un programa que, como se retrocedesemos ao século XIX, plantéase que é necesario gañar espacio para a cidade roubándollo ao mar. Que plantea construir para financiar novas construccións no mesmo lugar. Un programa que inclúe un estúpido paradoxo para imbéciles (perdoando): para abrir a cidade ao mar, o que hai é que prolongar a cidade sobre o mar; en lugar de eliminar obstáculos, urbanizar racionalmente e “construir" accesibilidades. Máis grave aínda, quérese facer isto xustamente no único lugar do litoral urbano no que o mar é aínda minimamente accesible aos cidadáns. Ou o que é máis simpático: no lugar onde sae habitualmente toda a merda dunha cidade que, ao tempo que enche a boca co nome de Nouvel, non ten sido quen de arranxar –a pesar de haber empregado inmensos recursos para isto- o seu problema de saneamento (pode chegar a ocorrer, de feito, que os habitantes do absurdo menhir-hotel, cando chova, contemplen a vista de paxaro a habitual mancha leitosa de merda tinguindo os cascos dos centos de barcos de recreo “aparcados” permanentemente nas novas dársenas que se pretenden crear).

Vólveseme en contra Jean Nouvel e Xerardo Estévez (¿plantearía algo da mesma orde na Compostela que tan ben soubo preservar contra vento e marea?) e convérteseme a súa acción nunha acción gratuita e invasiva, cando se plantea trasladar a zona “de ocio” e comercial dende o seu lugar “natural”, o espacio comprendido entre Príncipe e Montero Ríos e que abrangue, lonxitudinalmente, dende o Areal ata o Berbés, incluíndo ao abandoado Casco Vello, a unha nova e disneylándica zona, sobre o espacio portuario e o mar. En lugar de establecer un proxecto de calidade urbana para toda este magnífico espacio “litoral”, considerando a zona porturaria a liberar como unha transición entre a cidade e o mar (por definición, LIBRE de obstáculos e de edificacións) dende a que achegarse TRANQUILA e cívicamente a este, establécese un novo barrio “fantasma” de chiringuitos e equipamentos varios, en directa competencia coa abandoada cidade histórica consolidada. En lugar de planificar unha decidida acción de urbanismo comercial para os centos de locais comerciais e edificios baleiros en toda a zona do Casco Vello e Ensanche, facemos un arrabaldo de consumo sobre, e destruíndo en parte, o principal valor da zona –xunto co histórico e arquitectónico-: a ría. Cómo é posible que se faga, ademais, obviando a rehabilitación de toda esta zona, gastando dende a administración pública inormes recursos que deberan ser investidos na recuperación urbana deste abandoado lugar? Cómo é posible que en lugar disto, se afunda máis ao establecer unha pseudocidade ao seu carón?.

En lugar de planificar a totalidade do espacio litoral urbano, dende Rande a Alcabre, racionalizando e fixando a medio e longo prazo os usos, nova e reiteradamente plantéase unha nova ocurrencia ¡sobre o mesmo espacio que xa foi un día non moi lonxano, de Abrir Vigo ao Mar!... pero seica aínda non.

Sen ir máis lonxe, e por poñer un só exemplo, cómo é posible que a dársena da Laxe e a inorme dársena do Berbés, permanezan nese lamentable estado de abandono?. Cómo é posible que non se planifique pensando en gañar para a cidade os espacios xa practicamente libres do porto de baixura, ocupado hoxe por buques fantasmagóricos e os catro –marabillosos, por outra parte- bous que aínda quedan. ¿Cómo é posible que unha das zonas portuarias de maior proximidade e potencial calidade urbana, o contorno do edificio do Real Club Náutico de Vigo, estea ocupada por un aparcamento privativo en superficie, por unha zona de carenaxe e un suxo taller de reparacións navais nun pendello de dubidosa legalidade?.

Hai tempo dixemos que había alternativas posibles ao destrozo de Casa Mar, á ampliación do dique de trasatlánticos aos novos recheos e ás norias, spás e demais. Hoxe contemplamos horrorizados como outra vez máis neste Vigo das nosas dóres, se impoñen absurdas fantasías á reflexión sosegada e racional sobre o espacio urbano.

Só hai algo que me espanta neste momento tanto como este sinsentido megalómano portuario (e por ende dun provincianismo endémico) e que debéramos seriamente frear os cidadáns: a pretendida concesión e construcción de aparcamentos soterrados no centro da cidade, nunha nova operación especulativa directamente contraria aos intereses xerais e absolutamente contradictoria con calquera política de sostenibilidade en materia de mobilidade. Aínda que moito nos tememos que se consolidará semellante barbarie o vindeiro luns, entre o incríble (?) silenzo dos “axentes sociais”, a indiferencia desinformada dos cidadáns e para maior proveito de C. Porro e dos concelleiros do PP e dos socios que se adxudiquen o xugosísimo pastel. Pero diso, se cadra, falaremos mañán.

Reabren una bibloteca en en la ciudad

Me encontré con Arturo este medio día (Arturo es un viejo amigo que se lo ha leído casi todo); tenía cara de ciudadano cabreado. Tomamos un café y me cuenta. Me cuenta que acaba de salir de la recién reabierta Biblioteca Pública de la Escuela de Artes y Oficios (c/Garcia Barbón nº 3 de esta ciudad).
Arturo, me cuenta, fue a dicha biblioteca para consultar sus fondos. La biblioteca está bien amueblada. Los libros, todos, en estanterías cerradas. Pregunta por el fichero y la funcionaria le contesta que aún no hay, lo están confeccionando. En la planta baja se pueden ver los libros através del cristal, los que hay en la segunda planta no se pueden ver más que desde la planta baja, es decir, no se permite el acceso a la segunda planta. Para consultar un libro hay que rellenar una solicitud (nombre, apellidos, dirección, dni...) que se pasará a la dirección y si ésta lo aprueba, al día siguiente o lo antes posible se permitirá consultar el libro requerido. Mientras se entera de este curioso sistema de funcionamiento un usuario de esta recién reabierta biblioteca ¡juega una partida de ajedrez! en uno de los ordenadores de la sala y unas diez usuarias estudian y escriben esparcidas por las mesas de lectura. Mi amigo algo cabreado y bastante sorprendido pide hablar con la dirección; al cabo de unos minutos le recibe el director y le dice éste que los fondos están siendo catalogados y como son históricos y antiguos sólo se prestan a investigadores previa solicitud y estudio de la misma por parte de la dirección; que esta es la mejor manera de dar servicio a la ciudad; que toda biblioteca con fondos históricos y antiguos funciona así. Que están microfilmando los fondos, y cuando acaben de hacerlo entonces todos podrán consultar dicho archivo. La mayor parte de los fondos de esta biblioteca son del siglo XX.
Bueno, me dice Arturo, aún bastante cabreado, que si se quiere disfrutar de esta recién reabierta biblioteca o bien eres investigador o vas a echar una partida de ajedrez en el ordenador o te llevas tú de casa el libro que desees leer. Es lo que hay. Vigo funciona así. ¡Ala! a leer al banco de la alameda. O lo que parecido es: tenemos en la ciudad —curiosamente unos días antes de las elecciones municipales— una reabierta biblioteca pública pero algo menos que pública. ¿Se imaginan que abran, por ejemplo, una cafetería sin máquina de café que funcione aún y sin baños que se puedan usar todavía?
Nos despedimos y enseguida pensé yo ¿a quién votará Arturo?

8.5.07

Caballero, más relleno de la ría NO

Al plan de más ocupación de la ría de Abel Caballero algunas y algunos le decimos simplemente NO. Da igual quien firme el proyecto.

La ciudad es tal por el simple hecho del número de ciudadanos que la habitan. Es decir, los ciudadanos configuran ciudad; sólo en este orden.

La ampliación del relleno delante de la ciudad es inaceptable; y antes de calificarlo de bonito, feo, práctico... hay que decir que aleja más a la ciudad del mar, aleja a los ciudadanos del mar.

Sr. Caballero, queremos el mar más cerca del vivir diario la ciudad. Hay muchos ejemplos en el planeta para saber cómo poder hacerlo. La modernización de nuestro litoral no debe hacerse a costa de alejar la costa. Su solución es retrógrada.

No al alejamiento de la orilla marítima.
(Los barcos y barquitos de recreo que se metan en garages, al igual que los coches).

Un ciudadano romano de 100 a.C. dijo:"El mundo es una ciudad donde las naciones no son más que residencias".

Y si este atropello de la ría no lo quiere usted parar, lleve entonces el 'vivir diario' a la nueva orilla y en vez de hotel esa torre destínela a viviendas sociales ya que sólo así esa zona será ciudad.

6.5.07

Sintese ou chapuza: que asinaron?




O Presidente da Xunta asinou co Presidente da Zona Franca un protocolo en presencia da Presidenta da Corporación e da Presidenta do Parlamento. Calquera diría que a cita de tantos presidentes só podía deberse á gran importancia do documento asinado. Se se accede a información oficial da Xunta, confírmanse as sospeitas, comprobando que, por fin, se dan pasos para a concentración e creación dun conglomerado de institucións científicas relacionadas co mar . Unha inversión de 100 millóns de euros que xunto coa cesión dos terreos pola Zona Franca van posibilitar o impulso do proxecto da Cidade do mar.

Sen embargo, lendo a información do voceiro do club constructor-popular, aparece unha realidade máis preocupante. Por de pronto, Zona Franca obtén máis edificabilidade a cambio da cesión. O uso residencial queda excluido pero haberá zonas comerciais, de restauración, hoteleiras e naúticas. Parece evidente que os destinatarios de tales servicios non serán os ciéntificos que ali se reunan senón que estamos ante ese espacio de ocio que tanto defenderon Toba e Porro. E aínda máis, haberá porto deportivo, tal como contemplábamos nun dos nosos primeiros pesadelos.

Por se non chegaban os indicios, C. Porro confirma que o protocolo respecta as condicións do Concello. ¿Quere decir que a cidade do mar vaise facer a partir do proxecto de Portela cun par de retoques? ¿Tivo Touriño que agachar diante dos intereses do trio Toba, Porro, López Peña?

Entón ¿compartirán pantaláns os buques oceanográficos coas embarcacións deportivas? ¿E esa a cidade do mar que querían os universitarios ou a asociación Outrovigoéposible? Despois de renunciar a instalar na Etea a sede do Parque Illas Atlánticas ¿seguimos recuando?

Só un ponto queda claro: os veciños teremos acceso ás instalacións, poderemos ver o mar a través dun bosque de paos, camiñar por un paseo e, se non son moi caras, tomar unhas consumicións.

4.5.07

De mierda hasta la coronilla

Cuando el topo-hobit se presentó para entregarnos su último informe despedía un olor característico. Fue Ana la que primero se percató del extraño gorrito que exhibía el destajista.
--Ondiá, se é unha merda...
--¿Una qué?
--Unha merda, un zurullo, un cagarro, unha porcallada...

El hobit-topo dijo que se iba a poner a buscar el origen de tan insólito tocado, en cuanto formalizase la segunda parte del informe anterior, que no le había cabido en la última entrega.
--¡Uf! A ver si nos deja en paz una temporadita, porque estamos de contabilidades imaginativas hasta el mismísimo zurullo.
Pero el topo-hobit es pertinaz, contumaz y asaz cumplidor, hasta el delirio. Y no se fue de investigación hasta colocarnos el trabajito, encargado como siempre a tanto el folio, con su exposición de motivos, explicación de contenidos y presentación de documentos fidedignos.
--Se preguntarán ustedes por qué la “oposición” no denuncia la práctica ilegal de ocultar el total de los contratos fraccionándolos. La respuesta es muy sencilla: porque, a pesar de estar expresamente prohibida por la ley, ha sido la utilizada por PSOE y BNG de forma sistemática mientras gobernaron.
--¿Síiii...?
--Efectivamente, si BNG y PSOE canalizaban la mayor parte del dinero que iba a parar a los medios a través de “sus” agencias “amigas”, Anónimo y Ecovigo, respectivamente, C. Porro ha modificado ligeramente el método, dividiendo este dinero entre el pago de “servicios” a “sus” agencias y el pago directo a las empresas periodísticas, esto último menos practicado por sus antecesores.


Efectivamente resulta clarificador: las mismas agencias contratadas sistemáticamente con dineros públicos, son luego “contratadas” por esos partidos, se supone que con cargo a sus presupuestos, para llevar las campañas de sus candidatos en las elecciones municipales.
Además de esos 12.000 euros mensuales fijos en concepto de “Contrato menor de servicios para gastos de publicidad en diversos suplementos durante el mes de…”, el topo-enano infiltrado nos dejó algunos ejemplos, que se había dejado en la anterior entrega, de los otros variados contratos y convenios pagados a Faro de Vigo por C. Porro en los dos últimos años. A saber:
- Publicidad en las fiestas de San Blas y As Candelas: 8.046 euros
- Patrocinio polípticos de la Reconquista
- Publicidad institucional conocimiento de la ciudad con motivo de la Fitur
- Convenio de colaboración Concello-Faro de Vigo para desarrollo de la campaña institucional Vigo05, distribución de pulsera promocional (¿alguien la ha visto en alguna muñeca?): 24.360 euros
- Contrato menor de servicios publicidad programa Vigo05 en diversas secciones del Faro de Vigo sobre adecuación con el desarrollo de la "Vuelta al mundo de vela"
- Contrato menor en el especial Julio Verne
- Convenio de colaboración para la distribución de las mejores obras de Julio Verne (¿?): 25.500 euros
- Patrocinio calendario publicitario para el 2006 Vigo05 salida Vuelta al mundo de Vela
- Contrato menor servicios publicidad institucional en suplementos especiales polígonos industriales, Navalia, Día das Letras Galegas: 11.907,40 euros (coñó, hasta con decimales)
- Contrato menor servicios publicidad diversas informaciones relativas a la gestión del actual gobierno durante los dos últimos años, a publicar entre los días 12 y 18 de diciembre de 2005
- Contrato menor de servicios para especial informativo gestiones del actual gobierno local dia 17 de diciembre (no, no nos confundimos: son dos contratos)
- Contrato menor de servicios para gastos patrocinio (sic) 45.000 polípticos con motivo de la reconquista, incluyendo la descripción de la sociedad civil de la época, costumbres y personajes artífices de los hechos de la Reconquista: 11.950 euros
- Contrato menor de servicios para campaña informativa de los actos de la reconquista por importe total de 35.125 euros, con un patrocinio (sic) municipal de 4.050 euros.
- Adquisición y distribución del libro "Vigo sorprendente" editado por Faro de Vigo
- Convenio de colaboración para el patrocinio de la Historia de Vigo en fascículos y cesión de las ediciones digitalizadas del periódico de los años 2000, 2001 y 2002: 90.000 euros
- Contrato menor servicios publicitarios patrocinio (sic) especial "grandes proyectos" a publicar en el Faro de Vigo: 12.000

- Contrato menor servicios publicitarios patrocinio (sic) especial "Vigo medio ambiente y patrimonio etnográfico" a publicar en el Faro de Vigo: 12.000
-Contrato menor servicios publicitarios patrocinio (sic) especial "movilidad urbana" a publicar en el Faro de Vigo: 12.000
- Contrato menor servicios publicitarios patrocinio (sic) especial "equipamientos en parroquias" a publicar en el Faro de Vigo: 12.000
- Contrato menor servicios publicitarios patrocinio (sic) especial "Navidad" (2006) a publicar en el Faro de Vigo: 12.000
La verdad es que todos nos preguntamos por qué el topo no era capaz de saber de dónde le había caído la mierda que lucía en la cabeza.
--Bueno, pues yo me vuelvo a las cloacas para investigar de dónde me ha caído a mi este tocado fedorento. Se van a enterar.
--Vale, tío, que haya suerte.

Y salió cavando, incansable como siempre, para adentrarse en el subsuelo.

2.5.07

El Faro, "a sueldo" de Corina

Si nos habíamos creído que el enano-topo infiltrado en las cloacas del Concello había vomitado todo lo vomitable, acabamos de despertarnos con otra "tacada" del incansable destajista. El caso es que ahora nos viene con más numeritos.
Ya, ya sé que esto es un peñazo, que uno se marea siguiendo las sumas, las anotaciones, los imaginativos epígrafes bajo los que se esconden favores con devolución del casco y las trampas de trilero que siguen haciendo con nuestros dineros en su propio beneficio. Pero el caso es que alguien tiene que sacarles los colores a esta peña. Y a eso vamos.
Veamos: según el hobit-topo, Faro de Vigo figura en la nómina del gobierno municipal, con un "sueldo" mensual de 12.000 euros, más incentivos, pluses, pagas extras y participación en los beneficios. Faro de Vigo es, por decirlo así, la guess star de Mapicorina, (ponme la mano aquí, mi Corina, ponme la mano aquí), con quien tiene un asunto marginal, de índole prostitutiva, o sea, yo te doy una pasta a ti, tu me das una satisfacción a mi. Y eso, todos los meses.
Más ilegal aún que la ilegal prostitución es este caso, porque Ponmelamanoaquímicorina le paga cada mes al Faro 12.000 euros fijos, diciendo que se trata de un "Contrato menor de servicios para gastos de publicidad en diversos suplementos durante el mes de...". Y en los puntos suspensivos pongan ustedes enero, febrero, marzo, abril..., etc., hasta completar los 12 mesecitos de cada añito. Lo de que los 144.000 euros de ese total anual se fraccionen así, pasándose la ley por el forro, tiene por objeto (como ya les hemos contado) eludir lo exigido por la Ley de Contratos de las Administraciones Públicas, que obliga a que el dinero público se gaste sometiendo el compromiso al obligado procedimiento de concurso público, que exige publicidad, igualdad y concurrencia. Esa ley permite contrataciones directas, con tal de que no superen los 12.020 euros, con la explícita prohibición de hacer fraccionamientos como los descaradamente realizados por la responsable del gobierno municipal que nos birla los dineros para dárselos a sus amigos, a sus correligionarios, a sus parternaires o a sus pesebristas de fortuna.
Y, como también les habíamos dicho por boca del topo-hobit, a esos 144.000 euros hay que añadir otros pseudoconvenios con la misma empresa periodística, con los que Ponmelamanoaquimicorina, quiere asegurarse al menos la "neutralidad" del Faro (para los demás también hay, aunque mucho menos, que la mies es mucha y los operarios no tantos).
Naturalmente, esos otros "contratos menores" son también resultado de sucesivos e incansables fraccionamientos más o menos encubiertos con singulares objetos, que tienen como beneficiarias a las agencias de publicidad "de mano": "Canal Uno", de Juan Martínez Herrera, ex concejal del PP, y Asesores de Servicios Integrales de Publicidad "Significantia" (100% participada por Asesores de Servicios Integrales de Comunicación "Abano"), la empresa de la suegra de su jefa de Gabinete y "alter ego" Mapi Egea, que recogió casualmente el testigo de las acciones en la empresa de mano de su rubia nuera.
De estas variadas maneras Faro de Vigo (y productora Faro) facturó directamente al Ayuntamiento, entre 2005 y 2007, la cantidad de 615.211 euros, un porcentaje que desconocemos de los 872.076 cobrados por Canal Uno, y otro de los 176.209 de Significantia. Con estas cifras casi podemos decir que C. Porro "paga" la nómina (por más que los sueldos sean más bien cutres) de los "periodistas" del Faro; si, de esos que nunca se saben si están informando, opinando, transcribiendo notas o qué (aunque en su descargo deberé decir que su empresa jamás les ha pedido que hagan de periodistas y, si me apuran, casi se lo desaconseja).


En fin, me creerán que estoy casi agotado de tanto número y tanta milonga. Pero es lo que hay. En todo caso, no se pierdan el próximo capítulo, con detalles del latrocinio que nuestro incansable topo-hobit sigue investigando entre la mierda de las cloacas del Concello y las "sutilezas" contables de Ponme la mano aquí mi Corina, ponme la mano aquí.

Estamos en ello, permanezcan atentos a sus pantallas que hemos puesto el ventilador y va a haber mierda para todos.

1.5.07

Pintadas fresquitas




Parece que no sólo el 'ladrillo' crea precariedad.

1º de mayo V

















1º de mayo IV


¿Van o vienen de la mani?
Así aparecieron hoy, 1º de mayo, las de la cow-parade. Inquietas ellas.

1º de mayo III


¡¡¡Vivas a Santa Precaria!!!

1º de Mayo II

SANTA PRECARIA
Siempre la Juventud tiene de su parte la razón vital de nuestro tiempo.
Hoy, 1º de mayo, por la calle del Príncipe, un nutrido grupo de jóvenes paseaban en angarillas a la Santa Precaria, a la que no cesaban de rezarle por su futuro laboral.

1º de Mayo I


No, aún no habían llegado los de CCOO-UGT y la farola, a las 12 horas 02 minutos de hoy presentaba este aspecto. Sí que pasaba por allí la Vaca Roja.

Oficina del Jefe (Sección Ladrillo)


Esta es la oficina del Jefe. No, no estamos en en África; estamos -la oficina- en la primera ciudad industrial de Galicia; es decir, esta oficina está en Vigo, concretamente en la c/Marqués de Valladares esquina a c/Carral; y la foto ha sido tomada hoy, 1º de mayo, a las 12 horas 21 minutos.
Y, en esta ubiciación, supongo, no se están construyendo viviendas baratas o de protección oficial.
¿Será por dinero?

1º de maio

Lonas: Sineficacia Vigoblog Corp
Clic na imaxe, agranda

International.mp3